zelfhelp werkgroep Buitenveldert – 12.07.2010 – AJErnststraat 112 – Amsterdam
verslag nr. 83 – 8 deelnemers.

De gebruikelijke vergaderruimte in de school is geheel ontruimd: tijdens de zomervakantie krijgen alle lokalen een grote onderhoudsbeurt. De groepsopstelling wordt derhalve geimproviseerd met meubilair dat gezamenlijk vanaf de gang wordt opgehaald. Eenmaal gezeten neemt A als gespreksleider het woord, heet eenieder welkom en refereert aan de verse herinnering van het afgelopen weekend, waar nederland massaal getuige mocht zijn van een zeer heftige finale-wedstrijd op het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika, waar zeker niet in de laatste plaats juist door onze langgenoten de grenzen van het sportief toelaatbare vaak en nadrukkelijk werden opgezocht, cq overtreden, en tenslotte ‘onze jongens’ toch vlak voor de finish grandioos struikelden: dus 1- 0 voor Spanje: verdriet, tranen, drama. Hij vraagt zich af hoe eenieder aan tafel dit alles heeft ervaren en of het wellicht een aardig aangrijpingspunt biedt voor het bepalen van het onderwerp voor het groepsgesprek. Uit de reacties blijkt algemene steun voor deze suggestie. Na een korte discussie wordt het gespreksonderwerp geformuleerd als volgt:
wat heeft het ‘voetballen van gisteren (dwz de eindstrijd van het wereldkampioenschap tussen Spanje en Nederland, inclusief alle bijbehorende opgewonden meningen, twijfels dan wel het soms grove optreden tijdens ‘de’ wedstrijd), bij jou persoonlijk teweeg gebracht….? Kortom, hoe zit ‘t met je emoties bij dit soort gebeurtenissen?’

Aansluitend ontwikkelt de gespreksronde zich als volgt:

B: ik had gisteren een plezierige dag – heb wat gefietst – het was heerlijk weer – heb genoten van mijn tochtje – toen ik thuiskwam was ‘de wedstrijd’ nog gaande – mijn huisgenoten waren voor Spanje – zelf kon ik mij niet identificeren met een van de partijen – in dit opzicht begrijp ik mezelf niet – vroeger deed ik dat namelijk wel – maar dat is kennelijk over – heb wel genoten van het obsessieve van het geheel – vond dat voor mezelf namelijk interessant en leerzaam – weet overigens dat ik nu mijn eigen weg moet zoeken en vinden – heb geen zin om mee te gaan met alle emoties van anderen, iets wat ik vroeger namelijk wel deed…

C: we hebben enorm genoten; eerst van het fietsen in de natuur: prachtig weer. En dan de uitsmijter: amsterdam – zeedijk – de wallen – de pleinen en smalle straatjes – vooral veel mensen, in de beste stemming: in de loop van de avond zag je natuurlijk wel mensen die kennelijk niet zo erg ‘in de sport’ waren; een enkeling lag/zat zich tevergeefs af te vragen hoe je zou kunnen opstaan; maar in het algemeen was het straatbeeld: enorme blijdschap van bijzonder veel mensen; geen agressie gezien en alles bij elkaar het beeld van een bijzondere en dierbare avond. Zelf had ik gevreesd voor de naar mijn gevoel logische explosies van emotie indien en zodra ‘wij’, dus de hollanders, zouden weten te winnen. Dat zou wel eens een enorme onbeheersbare toestand kunnen opleveren, zo dacht ik. Maar de zaken liepen anders. Misschien een beetje triest voor onze jongens. Maar wij verloren en opeens leek de stop uit het bad getrokken en liep een heleboel spanning als ‘t ware op een natuurlijke wijze weg. Ik had opeens een soort visioen en kreeg een vergelijking tussen twee situaties: de spanning bij een bevalling vanuit de vraag: zal ‘t wel goed gaan? En dan nadert het grote moment en bij de laatste perswee blijkt er slechts een grote wind geboren te worden en verder niks. Dan zit je dus opeens in een niet verwacht vacuum en dat is best even wennen. Maar in ieder geval is dat geen opmaat tot explosieve emotie en dan resteert eigenlijk slechts ruimte voor rust……
Natuurlijk voelde het wel katterig, maar niet meer agressief en dat vind ik dan zelf net een beetje belangrijker. In het verlengde daarvan was ik uiteindelijk echt blij met de situatie.

D: mijn gedachten gaan terug naar het verband tussen emoties en alcohol. Het grote verschil tussen vroeger en nu. Indertijd zocht ik met name in de nacht ‘ervoor’ het centrum op in de stad – de bandjes – vooral als ‘t weer een beetje meezit – was een keer ook in Volendam, een ere-divisie-club, een klein stadionnetje, een bijzondere sfeer met ‘slechts’ 15.000 mensen, heel wat anders dan de Arena of de Kuip – een echt lokaal karakter met broodjes paling en kinderen – grote manifestaties vind ik zelf niet zo leuk – koninginnenacht zou ik nu wel kunnen verwerken maar ik voel me niet zo aangetrokken – dat geldt trouwens voor alles situaties waar mensen ‘t op een zuipen zetten – voel mij dan buitenspel staan of gezet – ben daarover trouwens niet treurig – heb ook geen last dat niet op te zoeken – ben daar niet zo nieuwsgierig naar – vergelijk het een beetje met het nationaal socialisme en vind dat iets ‘engs’ – het worden van wereldkampioen vind ik net zo iets ‘engs’ – ik zoek dit soort feesten/massa’s niet op….

E: ik vraag mij telkens af: waarom hebben mensen dit soort manifestaties nodig? – ik ken veel treurige straten waar half november al de kerstballen hangen – nu ben ik de afgelopen 2 dagen veel buiten geweest – strand – sjokken – gisteren administratief gewerkt – achteraf vond ik het voetballen een ordinaire schop-partij – zag ook de belgische tv met veel kritiek op nederland – heb mij dan weer geergerd aan dat commentaar – maar: we hadden nog veel meer moeten vrezen als ‘wij’ gewonnen hadden – indertijd heeft Ajax de europacup gewonnen – ook toen was het koninginnedag met dezelfde ervaring – ben ook niet mee geweest naar het popfestival in Kralingen – ben toen met rugzak en al achterover gevallen – ook in de RAI gebeurde iets dergelijks – nog steeds jammer dat ik daar niet ben geweest – morgen maak ik een omtrekkende beweging, want ‘t zal toch gevierd worden!

F: m’n eerste vriend speelde bij Heerenveen: ik vond dat vreselijk – liep er gillend uit weg – heb in de eerste plaats een aversie tegen massale dingen – vind ‘t bovendien belachelijk – een poster voor de overwinning in de etalage, met de tekst ‘wij gaan voor de overwinning!’ wekt bij mij een anti-gevoel op – mijn vader heeft wel naar de tv gekeken – ik zelf niet, maar ik word er altijd wel mee geconfronteerd – heb daardoor ook 3 uur in een warenhuis gezeten – en ook in de trein sneden voetbal-fanaten stoelen stuk. En professor Yme Kuiper ging Marx vergelijken met voetbal – zelf mis ik een chromosoom – kwam gisteren samen met een stel ‘boezem’-vriendinnen – dat vieren we ieder jaar – alle vrouwen kwamen weer – ik moest ze naar het station brengen – het is een bepaalde vorm van opium en dat leidt tot dit rare gedrag: het ‘wij’-gevoel geeft saamhorigheid, waar ik niet bij wil horen – en toch is het er – ik hou me nooit bezig met massa hysterie – wel interessant hoe mensen reageren in die massa met gekke toeters terwijl we toch anders bezig zijn in de samenleving – mensen hebben ‘iets’ nodig om zich te identificeren – willen graag ergens bij horen! Heb daar zelf geen last van; gebruik alleen wel oranje servetten, maar alleen vanwege mijn indische vrienden, als die op bezoek komen…..

H: interessant om te zien dat iedereen zich distancieert – andere mensen zitten met hun kater – denk zelf dat veel mensen met elkaar veiligheid zoeken – men klampt zich vast aan ideeen – ik bedoel, mensen zijn bezig zich vast te klampen – ik ben trots – ik ga zelf wel naar kroegen – vrienden gaan er steeds minder goed uitzien – worden ook handtastelijk – heb heel wat klappen uitgedeeld – ‘voetbal-blessures’ – het is heel apart: een soort slechte film – ik weiger ‘t alleen in m’n eentje thuis op m’n bank te volgen, vol fantoom-pijnen – ook blijf ik nog steeds massa’s mensen leuk vinden – haak trouwens tijdig af – wil ‘lekker’ met mensen zijn – ADHD-syndroom waardoor mensen hun energie verliezen maak ik rondom mij volop mee – ben bovendien helderziend en weet dus van tevoren dat ‘ze’ gaan verliezen – vraag me dan ook zelf weer af ‘wat doe ik hier eigenlijk?’ – ‘t ‘wij’ gevoel zegt me niks – je ziet mensen veranderen tot krankzinnigen – maar wel leuk dat we er zo instaan.

A: in Zuid Afrika heerst armoede in de achterstands wijken – nu zijn er ook nog eens voetbalstadions en die staan straks leeg: daar is voetbal zwart en rugby voor de blanken – nu gaan blanken daar naar het voetballen – waarom heeft het ‘land’ daar zoveel geld over voor dat voetballen? – is dat vanwege de kreet: ‘brood en spelen voor het volk’? – vanwege het kunnen ontsnappen aan de realiteit – het verbaast mij ook dat de mensen zo uitgedost pronken – is dat vanwege exhibisionisme? – ik zie dat ook in Madrid – het lijkt universeel – waar komt dat vandaan – heb zelf de neiging mij te distancieren – weg van ‘de mensen bijeen’ – kennelijk vinden ze dat erg gezellig – zat zelf thuis – ben een week weg geweest met 2 zwagers: 180 foto’s gemaakt – heb dus weinig van de wedstrijden gezien – vond een teveel aan gele kaarten een bewijs van onvermogen: het is wellicht de tijdgeest, welke ertoe leidt om grootschalige dingen te doen….
Indertijd heb ik gewerkt op Curacao en ook toen was er het wereldkampioenschap voetbal – we hadden daar alleen een kleine tv – 2 kleine bungalows – we organiseerden veel nederlandse avonden – er was een kok, een man, deze liep op een dag kwaad weg , hij handelde in kaas, was ook onderwijzer – zelf heb ik gisteren gewoon aan het water gezeten en de avond daarvoor was het feest met Antilliaanse muziek – het was warm – had zelf iemand meegenomen uit Curacao – die heeft zich wel geamuseerd en dat vind ik dan leuk om te zien….

Hierop wordt de gespreksronde afgesloten en roept A de aanwezigen op tot het afdragen van een financieele donatie in de groepspot, wenst een ieder een goede thuisreis en sluit vervolgens de bijeenkomst af om 21.15 uur.

Amsterdam, 14 juli 2010.